Amerika'dan Sonra Hayat Var (mı) ?

Merhaba;

En son tam da ABD'ye Uğur'un geleceği gün yazmışım. Üzerinden tam 4 ay geçti. Bu 4 ay nasıl geçti?  Esasında ilk önce hasret giderdik bolca, ailemle, Uğur'la, arkadaşlarımla. Bir de zeytinyağlı biber dolması ile. 

Sonra işe gitmeye başladım ya. İşte orda Türkiye gerçekleri suratıma bindi. Metrobüse bindim, trafiğe girdim. Hayattan bezdim. Amerika'da ne güzel yürüyerek gidip geliyordum işe, temiz hava, hiç güneş:P 15 dakikada eve dönmek çok güzeldi. Dünya kadar zamanım vardı kendime kalan. Yalnızken bu zaman fazla geliyordu tabii ama ailenle, arkadaşlarınla olsan nasıl güzel olurdu. 

İnsanlar kibardı. Otobüs şoförü bile bugün ne kadar güzel olmuşsunuz diyebiliyordu ve bu bir sapıklık, sarkıntılık değildi. Sadece kibarlıktı. Herkes birbirine günaydın diyordu (Çinliler hariç), selamlaşıyordu. Öylesine güzeldi. 

Gezi yazılarımı takip ettiyseniz eğer, San Francisco'yu o kadar çok sevmiştim ki. Okyanus'a değince ayaklarım, kendimi mutlu hissettim, bütün hissettim. Çok güzeldi. 

İstanbul bir beton yığınına dönmüş. Yeşil bir alan bulmak öyle imkansız. 2. köprü yolundan 3. köprüye bağlantı açıyorlar. Binlerce ağaç kesilmiş. Böyle saçmalık olmaz. Her taraf inşaat, her taraf kentsel dönüşüm. Nefret ettim şehrimden. Geçen gün bir yerlerde İstanbul'un nufüsunun 2030'da 30 milyona ulaşacağını okudum. 30 milyonun bu küçücük şehirde ne işi var? Kaçıp gitsek ya?

Tatile gittik, bütün esnaf sizi kazıklamak için uğraşıyor. 60 liraya 35lik şarap satan mı isterseniz, iki şezlong bir şemsiyeye 40 lira isteyen mi? Yoksa çupra parasına sinarit satan mı? Ege sahillerimizin suyu çıkmış. Karşı kıyıya mı geçmek lazım o zaman?

Neden biz insanlar böyle tuhafız? Sevgisiz ve saygısızız birbirimize. Neden böyleyiz? Neden cahilliği kutsuyoruz? Eğitimi neden küçümsüyoruz? Geçenlerde facebookta bir arkadaşımla konuştukta, ben evrim sürecinde beynimizi bir yerlerde bıraktığımız savundum, o da  ters evrimleştiğimizi. Var mı ikisinin arasında bir fark? Geldiğimiz nokta gene aynı. 

Washington'da araba kullanabileceğime kanaat getirmiştim. 12 senedir ehliyetim var ama babam sağolsun, hiç cesaretim yoktur araba kullanmaya. En sonunda bu işi çözmeliyim ben dedim. Neden mesela sokak arasında yavaş gidiyorum diye arkamdan çılgınca kornaya basıyorlar? Mesela arabam bozulmuş olamaz mı? Mesela ben yavaş gitmek istiyor olamam mı? Mesela orası sokak arası olduğu için önüme çocuk, kedi, köpek, yaşlı çıkamaz mı? Mesela sen beyinsizin önde gideni olamaz mısın? 

Anlamıyorum ki nasıl eşlerini öldüren adamlar televizyonlara çıkabiliyorlar? Neden bu tür ağır suçları cezalandırmıyoruz da ödüllendiriyoruz?

Geçen haftaki Penguen'in kapağını alın, bu haftakine koyun aynısı olsun. Bu ülkede neden on yüz bin milyon farklı şekilde ölebilirsin? 

Esasında yaptığım hiçbir şey yokken kafam nasıl bu kadar dolu olabiliyor? Kitap bile okuyamıyorum bu aralar? Birkaç gündür hep başlıktaki soruyu sorup duruyorum. Amerika'dan sonra hayat var mı? Gerçekten var mı? Amerika'da da Ferguson olayı oldu demeyin bana. Ya da ABD bütün dünyayı sömürüyor da demeyin. Yunanistan'daki insanlar da kibar olmayı becerebiliyorlar. Kibarlık, karşısındakine saygı duymak falan zenginlikle olmuyor, dünyayı sömürmekle de faland a ilgisi yok. Sadece eğitimle ilgili bence. Ve biz ilerleyeceğimize sürekli ama sürekli geriliyoruz. 

Güzelim ülkemiz yaşanmaz, içinden çıkılmaz bir cehenneme dönmüş. Neden böyle olmuş? Döndüğümden beri çok mutluyum çünkü sevdiğim herkes burda, ama bir o kadar da mutsuzum. Çok güzel bir dünyanın var olabileceğini de gördüm. Hemde tatil yaparken değil, orada yaşadım ve gördüm. Şimdi de soruyorum kendime sık sık. Sahi yaşadıklarım gerçek miydi? Peki Amerika'dan sonra hayat var mı?