Varolmayanlar

Merhaba;

Tatsız günlerden geçiyoruz, hayatta pek çok şey oluyor bir yandan da ama elim klavyeye gitmedi bir türlü. Yazamadım hiçbir şey. Daha önce aldığımı söylediğim kitaplardan başlayayım bari de bir başlangıç olsun.

Öncelikle Varolmayanlar'ı anlatmak istiyorum. Daha sonra da İmkansızın Şarkısı gelecek sanırım.

Varolmayanlar Doğu Yücel'in romanı. benimö ilgi alanıma girmesinin sebebi ise fantastik bir kitap olması oldu. Daha doğrusu türk bir yazarın yazdığı fantastik kitap olması oldu diyebilirim. Türklerin hayal dünyası mı zayıf bilmiyorum ama fantazi edebiyatta biraz zayıf kalıyormuşuz gibi hissediyorum ben. 

Kitabımızın kahramanı adını bilmediğimiz sıkıcı bir insan. 30 yaşlarında, finans sektöründe çalışan, işi, evi, sevgilisi olan, pek bir hayatı da olmayan bir adam. Hayattan beklentisi de sadece para kazanmak falan. Fazlasıyla züppe bence. Öyle ki sevgili, en yakın arkadaşı ve onun sevgilisiyle ayda bir kere bir restauranta gidip gurme takliti falan yapıyorlar. (Laf açılmışken söyleyeyim, son zamanlarda gezi yazıları bile bir yerin yemeği, lokantaları üzerinden dönüyor ya nefret ediyorum bu basit gurmelerden. Bir gün bir lokantada yanımda artistlik yapan birine dönüp diyeceğim ki "ulan sayın gurme ananın evinde mi yedin daha iyisini":P) Neyse . İşte elemanımız böyle de züppe bir adam. Babası çocuk hikayeleri yazıyormuş, annesi ise onların resimlerini yapıyormuş. Ama bizim karakterimiz 30 yaşına gelene kadar her ikisi de hayatını kaybetmiş, annesi zaten doğum sırasında ölmüş. Babası da annesini kaybettikten sonra derin bir depresyon hali yaşamış. Karakterimiz de babasını hep böyle görmüş sonuç olarak. 

Birgün karakterimiz birşeyden etkileniyor, ne olduğundan bahsetmeyeyim zaten yeteri kadar spoiler verdim. Bir hikaye kaleme alıyor. Ertesi gün bu hikayenin gerçekleştiğini gazetelerden okuyor. Sonra bir hikaye daha yazıyor ve gene bu hikayenin de gerçekleştiğini okuyor. Bu tür olaylar sonunda kahramanımız yavaş yavaş hiç bilmediği bir dünyanın kapılarını açmış oluyor. Hayal ile gerçek arasındaki çizgiyi görüyor, neredeyse elinde tutuyor bu çizgiyi. Kendisi ile ilgili, babası ile ilgili, annesi ile ilgili pek çok sırrı açığa çıkıyor. Hikayenin burdan sonrasını merak ediyorsanız alıp okuyun tabi ki:D

Benim kitapla ilgili görüşlerime gelecek olursak. Her şeyden önce İstanbul'da geçen bir fantastik hikaye çok hoşuma gitti. Doğu Yücel'in dili ise fena değil diyebileceğim bir yetkinlikte bence. Bazı yerlerde cümleler fazlasıyla İngilizce'den çevrilen, Türkçe'e uymayan kalıplar gibi geldi bana. Özellikle küfür edilen yerler nedense sadece bakınız küfürlü de konuşuyorum demek için yazılmış gibi geldi bana. Kaldı ki gurur duyduğum bir özelliğim değildir ama ben hayli sık küfrederim, bu yüzden de zaten benim dilimin bir parçasıdır küfür. Asla varlığından rahatsız olmam. Doğu Yücel her ne kadar kitabının son 80 sayfasında çok iddialı olduğunu ifade etmişse de ben özellikle sonuna doğru sıkıldım. Çünkü benim için bir yerde kitap bitti, bir son yaptı. Devamı sanki yazarın ben o sonu beğenmedim, yeniden son yazacağım, dur bir de şöyle deneyeyim demesi gibi olmuş diye düşündüm. (Çok karmaşık bir cümle de yazmışım ya neyse) Öte yandan diyeceksiniz ki hiç mi iyi yanı yok kitabın. Olmaz mı? Özellikle akıl hastanesinden delileri kaçırmaları, Sefaköy araba mezarlığında oluşturulan yeni bir dünya, sıfırcılar, hayalciler... Konunun kendisi zaten başlı başına etkileyici. Özellikle de yazı yazmayı seven bünyeleri daha da etkileyecektir.  Kitap esasında sanki kalem kılıçtan daha keskindir diyen bir insanın bunu masalsı bir yoldan anlatmasıymış gibi ilerliyor. 

Ben Varolmayanlar'ın alınıp okunması, üzerinde tartışılması gerektiğini düşünüyorum. Böylece Türk fantastik edebiyatı daha iyi ilerleyecektir.

Sırada İmkansızın Şarkısı var. Bekleyin:)