Merhaba, Türkiye ne yazık ki insanın akıl sağlığını kolaylıkla koruyabildiği bir ülke değil. Ülkede yaşananlara ek olarak bir de herkesin yaşayabileceği kişisel sıkıntılar eklenince bir bakıyorsunuz hayatla bağınız kopuvermiş. Artık ne kitaplar, ne filmler, ne seyahatler, ne yediğiniz, ne içtiğiniz hiçbir şey size pek keyif vermiyor. Tutunabileceğiniz bir dal bulamıyorsunuz. Her sabah aynı karanlığa uyanıyorsunuz, her günü ancak idare ediyorsunuz. Tek yapmak istediğiniz bir an önce eve gidip yatağa büzüşüvermek oluyor. Sanırım bütün bunların en kötüsü de pek kimseye renk vermemeye çalışmak oluyor. İşte benim için geçen ilkbaharın tamamı ve neredeyse yazın da tamamı böyle geçti. Ucu ucuna, dayanmaya çalışarak, direnmeye çalışarak. Ne kitap okudum, ne film izledim, koşmayı bile bıraktım, ancak haftada iki gün yürüyüşe gidiyordum. Yürüyüşe gitmek bana iki yönden iyi geliyordu. Birincisi çok sevdiğim bir yürüyüş grubumuz var. Onlarla birlikte olmaktan keyif alıyordum. İkincis...